Uniwersalna technika pisania planów
Jeśli istnieje uniwersalna technika pisania, to istnieje również uniwersalna technika pisania planów. Plany są szczególną formą tekstów. Uniwersalna technika pisania planów jest więc doprecyzowaną formą uniwersalnej techniki pisania.
Planowanie jest procesem ustalania kolejności zadań koniecznych do osiągnięcia wybranego celu. Dokumenty planistyczne powinny zawierać informacje przygotowawcze, listę zadań, notatki z wykonania tych zadań oraz wnioski końcowe po wykonaniu projektu.
Celem uniwersalnej techniki pisania planów jest przyspieszenie tworzenia kompletnych planów. Dostarcza jednolitą strukturę jako szablon do wypełniania treścią. Dzięki temu można uniknąć ciągłego zastanawiania się nad formą kolejnych planów.
Podstawowym problemem do rozwiązania jest pogodzenie wielopoziomowej struktury zadań z zamiarem pisania planów zwięzłych i możliwie krótkich. Idealnie, każdy plan powinien być napisany raz przed rozpoczęciem projektu lub zadania i uzupełniany jedynie o notatki i wnioski. Niestety, nieunikniony jest proces odkrywania nieprzewidzianych wymagań w trakcie wykonywania zadań. Moją propozycją rozwiązania tego problemu jest delegacja każdej złożoności do nowych planów pisanych później, tylko gdy są potrzebne. Zapobiegnie to pułapce nieskończonego planowania.
Podobnie do innych form tekstu, zamierzam pisać plany używając sześciostopniowej struktury inspirowanej budową kolumny neuronalnej. Kolumny neuronalne są zewnętrzną strukturą kory mózgowej, które są odpowiedzialne za kodowanie umiejętności w mózgu, a dzięki powtarzalnej budowie są uniwersalne i skalowalne. Te właśnie cechy są inspiracją dla mojej uniwersalnej struktury tekstu. Pierwsze trzy części kolumn neuronalnych są ogólnym umiejscowieniem i przedstawieniem umiejętności, co odpowiada ogólnej prezentacji celu, który określony plan ma osiągnąć. Pozostałe trzy części zawierają szczegóły działania danej umiejętności, co odpowiada specyfikacji oraz opisowi wykonywanych zadań. W związku z wielopoziomową strukturą niektórych zadań, indywidualne zadania mogą być łączami do planów uzupełniających. Taka aranżacja pozwala również na wielokrotne wykorzystywanie już napisanych planów w innych projektach.
Pierwszą częścią każdego mojego planu jest motywacja. Jest to przedstawienie celu, który dany plan ma osiągnąć. W tej części również należy wymienić powody postawienia danego celu.
Drugą częścią planów jest kontekst. W tej części zebrane są informacje zewnętrzne użyteczne do sporządzenia planu. Na przykład, jeśli korzystam z zewnętrznej instrukcji, w tej części znajduje się kopia tej instrukcji. Ta część jest również miejscem gromadzenia definicji pojęć.
Trzecią częścią jest model. Model przedstawia ogólną wizję i założenia projektu. Informacje z tej części powinny być stale uwzględniane w trakcie planowania zadań.
Następną częścią, pierwszą szczegółową, są elementy. Jest to lista zadań do wykonania w ramach pisanego planu. Każde zadanie musi być precyzyjnie skonstruowanym poleceniem.
Piątą częścią są interakcje. W tej części znajdują się notatki z wykonywania zadań.
Ostatnią częścią są wnioski. To jest miejsce na myśli końcowe, pozostałe po zakończeniu projektu.
Przed rozpoczęciem pracy plan powinien mieć spisane pierwsze cztery części. Motywacja pokazuje wizję projektu. Kontekst przygotowuje bazę potrzebnej wiedzy. Model ujawnia uwarunkowania i ograniczenia. Elementy są spisem zadań do wykonania, ustalonych na podstawie poprzednich trzech części. Każda część wpływa na części następne i żadna nie powinna być pominięta, aby plan był pełny.
Po rozpoczęciu pracy każde wykonywane zadanie powinno być na bieżąco opisywane. Te opisy powinny ograniczać się do biernej obserwacji. W przeciwnym wypadku wykonywanie zadań stałoby się zbyt skomplikowane i spowolnione. Bez względu na nieprzewidziane zmiany w kolejności zadań obserwacje w interakcjach muszą być pisane w kolejności chronologicznej.
Wnioski z tych obserwacji powinny być wyciągnięte na koniec, po wykonaniu planu. Każda obserwacja powinna być uwzględniona, i na jej podstawie należy ustalić czy powinne być wprowadzone zmiany w przyszłych rozważaniach.
W trakcie wykonywania planu może okazać się konieczność wykonania dodatkowych, nieprzewidzianych zadań. Takie zadania muszą być dopisane do elementów planu w odpowiednim miejscu, i odpowiednio odnotowane w interakcjach. Jeśli nowe zadania powinny być wykonane w pierwszej kolejności, obecnie wykonywane zadanie musi zostać przerwane do czasu wykonania tych nowych wcześniejszych.
Rutyną w trakcie planowania jest pogłębianie zadań o dodatkowe szczegóły. Większość planowanych zadań jest czynnościami złożonymi, które składają się z prostszych czynności. Aby osiągnąć możliwie szybkie przejście do działania, proces rozwijania zadań powinien być odłożony w czasie do ostatniej chwili przed wykonaniem zadania. Takie rozwinięcie polega na napisaniu oddzielnego planu dedykowanego dla tego zadania. Ten sposób pogłębiania buduje bazę instrukcji dla powtarzalnych czynności. W trakcie kolejnych powtórzeń nowe obserwacje powinny być dopisywane do już napisanych akapitów odpowiadających wykonywanemu zadaniu.
Niektóre plany są porzucane. Porzucenie jest świadomą decyzją o zaprzestaniu wykonywania kolejnych zadań w ramach danego planu. Ta decyzja musi być odnotowana w interakcjach. Naturalnie, wnioski również powinny być wyciągnięte.